Gerrit van Galen: “Ze wilden
mij daarboven nog niet”
OSS | Gerrit van Galen (70) keek een paar maal in het zwarte gat tijdens zijn opname voor corona. Uiteindelijk bracht een ultieme poging met zware medicatie redding en Gerrit krabbelde op. Een geweldige prestatie van het IC-team van Bernhoven. De ‘High fives’ zullen nadien ongetwijfeld geklonken hebben en niet alleen bij het medisch team.
door Peter Kuijpers
De voormalig speler van FC Schadewijk, waar hij ook trainer was, in de tachtigerjaren deed nog elke week bij Margriet aan ‘Walking Football’, een steeds meer populair wordende sport zonder duels met een heerlijk balgevoel. Afgelopen donderdag kwam Van Galen, samen met zijn vrouw Riekie, na vier maanden weer thuis in Oss. Genezen verklaart van een vervelende besmetting met Covid-19. Hij was zichtbaar verrast door de grote belangstelling die hem ten deel viel. Traantjes vloeide in de Churchillstraat en iedereen was blij. Van Galen zelf was er aangenaam mee verrast, maar vond het bijzonder leuk: “Dat was inderdaad verrassend. Iedereen was er. Ik kwam ogen tekort. Jammer dat je niet iedereen een hand mocht geven in deze coronatijd. Ik ben in Uden bij Bernhoven en in het revalidatiecentrum Udens Duyn goed behandeld. Soms was het wel eens zwaar, dat moet ik toegeven, maar ze wilden me nog niet daarboven.” Binnenkort weer sporten is dan de vraag? “Nee, voorlopig niet, ben nog lang niet zo ver, dus zullen het nog even zonder mij moeten doen. Maar daar gaan we aan werken”, zegt Gerrit van Galen tevreden vanuit zijn ‘luie stoel’ die na vier maanden leegstand nu eindelijk weer een dagelijkse bezetting kent.